Na potrzeby „Nadużyć”, cyklu wydarzeń muzycznych towarzyszących wystawie „Nowa Normatywność. Sympozjum Plastyczne Wrocław ’70” w Muzeum Współczesnym Wrocław.
Tytuł został zaczerpnięty z książki „Sensory Inhibition” Georga von Békésy’ego (1967).

Nieciągła sekwencja, w której określenie liminalności właściwej dla jednego miejsca determinuje nieoznaczoną relację z innym miejscem, gdzie określana jest właściwa mu liminalność, co determinuje relację z kolejnym miejscem i jego liminalnością, etc.

—

[PROCEDURA]

Pierwszy punkt

Zidentyfikuj stale obecny dźwięk w miejscu początkowym. Stale obecny, czyli dający się słyszeć w sposób stabilny, gdy się od niego oddalasz – przynajmniej przez pewien czas.
Ustaw się jak najbliżej źródła dźwięku. Zacznij się oddalać, mierząc odległość (w metrach, krokach, sekundach itp.), do momentu aż dźwięk będzie niesłyszalny.

Drugi punkt

Z tego miejsca skieruj się w dowolną stronę, pokonując taki sam dystans, jak od pierwszego punktu do momentu zaniknięcia dźwięku (x).
Po przejściu wyznaczonej odległości (x) spróbuj zidentyfikować kolejny stale obecny dźwięk. Jeżeli nie słyszysz żadnego nadającego się dźwięku, to idź dalej (x) – pokonując ten odcinek tyle razy, ile jest konieczne, aby znaleźć odpowiedni dźwięk.
Kiedy już zidentyfikujesz dźwięk, ustaw się jak najbliżej jego źródła. Zacznij się od niego oddalać, ponownie mierząc odległość, aż będzie niesłyszalny.

Więcej punktów

Powtórz tę procedurę w dowolnej liczbie miejsc, zawsze z wykorzystaniem odległości od niesłyszalnego już źródła dźwięku z poprzedniej lokalizacji, aby określić punkt identyfikacji słuchowej w nowej przestrzeni.

//

[PRZYKŁAD]

Zacząłem jak najbliżej małego progu wodnego na rzece Mugnone i zrobiłem 178 kroków w dół rzeki, aż spadająca woda stała się niesłyszalna.

Następnie przeszedłem dwa cykle po 178 kroków wzdłuż ulicy, aby znaleźć odpowiednie źródło dźwięku (po pierwszym cyklu wylądowałem w wyjątkowo spokojnej okolicy). Dalej zacząłem jak najbliżej otwartego okna mieszkania na parterze, przez które można było usłyszeć audycję telewizyjną i przeszedłem 28 kroków w dół drogi, do momentu, gdy telewizor przestał być słyszalny.

Na tej ruchliwej ulicy przeszedłem cztery cykle po 28 kroków, aż do zidentyfikowania placu budowy, z którego dobywały się różne natarczywe dźwięki. Zaczynając jak najbliżej placu budowy, zrobiłem 89 kroków, kiedy to jego dźwięki stały się niesłyszalne.

Etc.

//

[UWAGI]

Można sporządzić rejestr miejsc początkowych i końcowych oraz odległości między nimi. (W przypadku powyższych przykładów wykonałem zdjęcia wszystkich punktów).

Dla Wrocławia w 2020 roku: 49 „walców”, czyli trójkowych zestawów ulic wskazanych przez Matěja Franka, może posłużyć za potencjalne sekwencje miejsc, wobec których ta partytura znajduje swoje zastosowanie.

Florencja, 11.xi.2020

 
 
Bill Dietz (ur. 1983) – kompozytor i pisarz. Studiował kompozycję w New England Conservatory oraz kulturoznawstwo na University of Minnesota. Był studentem i asystentem Petera Ablingera, a także regularnie współpracował z Catherine Christer Hennix, Chrisem Newmanem i Maryanne Amacher. Działalność artystyczna i teoretyczna Dietza koncentruje się na problematyce recepcji, a w szczególności na słuchaniu – jego historii, formach i wykonaniu. Wydał dwie książki z partyturami: 8 Tutorial Diversions, 2009–2014 (2015), zbiór ćwiczeń słuchowych, które są przeznaczone do wykonania w domu oraz L’école de la claque (2017), składające się z utworów będących transkrypcjami zachowań publiczności koncertowej. W 2013 roku wspólnie z Woody’m Sullerem założył internetowe czasopismo Ear│Wave│Event. Od 2012 roku jest współprzewodniczącym Wydziału Muzyki i Dźwięku w Bard College’s Milton Avery Graduate School of the Arts.