Życie jako możliwość

O wątkach autobiograficznych w twórczości Ewy Skibińskiej i Iwony Zając.    Czy możliwe światy dla kobiet istnieją w przestrzeni realnego świata, czy mogą się wydarzyć jedynie w granicach fikcji? I czy fikcja zatem nie jest najważniejszym nośnikiem rozwoju narracyjnego o kobietach?    Tworząc fikcję kobiety ustanawiają same siebie; wy – grywają, wy – malowują siebie, ale także, co ważniejsze – ustanawiają taki sposób wypowiedzi, którego forma jest formą pytania, wciąż zaczynającego się od nowa w kulturze: co takiego robi kobieta robiąc cokolwiek?    Istnieje teatr i sztuka, która koncentruje się wokół własnego wyjaśnienia. Szuka formy najbardziej dla siebie pojemnej i użytecznej: najczęściej przybierając postać improwizacji. Odegrane, wypowiedziane z reguły ukazują też wszystkie dylematy kobiet, które je tworzą, i które kierują sporo energii w stronę jawnego autobiografizmu.    Projekt, szkic, notatnik, sztuka teatralna stwarzają płaszczyznę dla życia możliwego, choć tak często nieobecnego na co dzień.   

Fot.: Iwona Zając "Stoczniowa Nike"