Komiks, mimo swojej sięgającej XIX wieku historii, wciąż uznawany jest powszechnie za medium niedojrzałe i niepełnowartościowe i niechęć ta ma wiele przyczyn. Przede wszystkim sam termin „komiks” implikuje śmieszność, niepoważność, co nie oddaje istoty tego medium. Komiks sytuuje się również na pograniczu sztuk wizualnych i literackich, a stosowane w nim rozwiązania mogą być negatywnie oceniane z punktu widzenia „czystej” literatury czy „czystej” plastyki. Komiks jest także postrzegany jako medium infantylne, skierowane do dzieci i młodzieży oraz niedojrzałych dorosłych. Co więcej – komiks oskarżany jest o powodowanie analfabetyzmu wśród młodzieży, a także jej deprawację.

Szczególnie zła jest sytuacja polskiego komiksu, którego ciągłość została zerwana przez okres realnego socjalizmu, w którym medium to było postrzegane jako wytwór masowej kultury „zgniłego Zachodu”, a dopuszczane do obiegu były przede wszystkim komiksy infantylne lub propagandowe. Nie oddaje to komiksowej rzeczywistości: współczesny komiks to przede wszystkim medium gatunku stojące na wysokim poziomie wykonawstwa, komiksowego rzemiosła, ale także komiksy autorskie, czerpiące z różnych tradycji plastycznych i narracyjnych. Dzieła takich twórców jak Jean Giraud, Alejandro Jodorowsky, Alan Moore, Art Spiegelman, Hugo Pratt czy Marjane Satrapi spotkały się z uznaniem nie tylko komiksowej publiczności i nie tylko komiksowych krytyków.