“The British Art Boom. Afirmacja codziennoéci w brytyjskiej sztuce ostatniej dekady XX wieku”

Fenomen Young British Artists (YBAs), mimo wielkiego sukcesu jaki odniosła grupa na światowej scenie artystycznej, nie został do tej pory rzetelnie zbadany i opisany w żadnym źródle autorstwa polskiego historyka sztuki. Szkoda, bo ponad 20 lat od ich głośnego debiutu
liczne wątki, które ukształtowały naturę tego zjawiska, stanowią nadal punkt wyjścia licznych działań podejmowanych przez kuratorów i krytyków sztuki, próbujących uchwycić złożoność panoramy kultury wizualnej.

Twórczość Młodych Brytyjczyków, która od końca lat 80-tych XX wieku determinowała kierunek rozwoju sztuki najnowszej – ustanowiła przy okazji nową hierarchię w strukturach marketingu i rynku sztuki, podważając jeden z bardziej nienaruszalnych paradygmatów, w którym tylko artysta-mistrz osiąga sukces. Młodzi i bardzo zuchwali prowokatorzy przede wszystkim dzięki otwartemu sprzeciwowi wobec instytucjonalno-muzealnej hegemonii uformowali  przestrzeń dla kolejnych pokoleń artystów, którzy bezkompromisowo łączą tradycyjne z nowoczesnym – pojętym często jako estetyka odrzuconego [abject aesthetic], trashowego czy campowego, ale też tego co codzienne, intymne i efemeryczne.

Sztukę YBAs analizuje się z perspektywy dwóch (powracających właściwie przez cały okres postnowoczesności) pytań:
Czy to co nieszlachetne i niepoddające się klasycznym kanonom może uzyskać status dzieła sztuki? Jakie marketingowe strategie wiodą debiutujących twórców do sukcesu?

Obecnie warto jednak spojrzeć na tę złożoną i osadzoną mocno w kontekście społecznym twórczość wykorzystując teorię estetyki relacyjnej Nicolasa Bourriaud, która poza problemem usytuowania sztuki w konkretnym czasie (i związanych z nim uwarunkowań społecznych) pozwoli odsłonić jej rolę w obrazowaniu, wytwarzaniu i podtrzymywaniu relacji międzyludzkich.