Malarstwo abstrakcyjne jest jednym z głównych zjawisk w historii sztuki XX wieku. Gruntownie śledzono jego przemiany, skrupulatnie wyróżniano rozmaite nurty, ujmowano w karby teorii. Nieporównywalnie mniej uwagi przyciągały te dzieła, w których artyści łączyli abstrakcję z figuracją – wyobrażeniem jakiegoś przedmiotu czy postaci.

Podczas wykładu przypomniane zostaną początki wykształcania się formuły abstrakcyjno-figuralnej w sztuce europejskiej i amerykańskiej oraz omówione jej różne warianty, w tym m.in. wybrane dzieła Włodzimierza Zakrzewskiego, Marka Chlandy i Jarosława Grulkowskiego.

Przede wszystkim wykład będzie próbą namysłu nad tym, na czym polega artyzm dzieł opartych na tego rodzaju zestawieniach. Na pewno nie wynika on jedynie z obecności elementów abstrakcyjnych i figuralnych w jednym utworze, lecz ze sposobu ich wzajemnego odniesienia do siebie, a przy tym tylko takiego, który odsłania ich nieprzeczuwaną wspólnotę.

dr hab. Michał Haake: historyk i krytyk sztuki, pracownik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, członek Polskiego Towarzystwa Karla Jaspersa oraz współpracownik czasopisma „Arteon”.