Noc Muzeów 2018

W dniu 19 maja Muzeum Współczesne Wrocław będzie otwarte od godz. 16.00, a Cafe Muzeum od godz. 12.00.
 
Muzeum Współczesne Wrocław na Noc Muzeów 2018 zaplanowało oprowadzania kuratorskie: Agaty Ciastoń po wystawie Amira Yatziva i Guya Slabbincka Standby Painter, Piotra Lisowskiego po wystawie Szczurołap, Pawła Bąkowskiego po wystawie Huberta Humki Death Landscapes. Dla dzieci i nie tylko – zabawę interaktywną instalacją Patrycji Mastej Duchy lasu. Oczywiście bezpłatny wstęp na wszystkie wystawy czasowe i stałe. A na dziedzińcu za muzeum – pokaz prac wideo z kolekcji MWW oraz piknik z food truckami.
 
 
PROGRAM:
 
godz. 18.00: inauguracja Nocy Muzeów przez dyrektora MWW Andrzeja Jarosza (poziom 1)
 
godz. 18.30: oprowadzanie kuratorskie po wystawie Amira Yatziva i Guya Slabbincka Standby Painter / prowadzenie Agata Ciastoń (poziom 0)
 
godz. 20.00: oprowadzanie kuratorskie po wystawie Szczurołap / prowadzenie Piotr Lisowski
(poziom 3 i 4)
 
godz. 21.30: oprowadzanie kuratorskie po wystawie Huberta Humki Death Landscapes / prowadzenie Paweł Bąkowski (poziom 5)
 
godz. 21.00–24.00: pokaz prac wideo z kolekcji MWW / przegląd filmów z lat 1975–2016, w tym najnowszych zakupów do kolekcji, które po raz pierwszy zostaną zaprezentowane polskiej publiczności (dziedziniec za muzeum, a w razie niepogody w Beautiful Tube na 1. piętrze)
 
godz. 16.00–24.00: bezpłatne zwiedzanie wystaw stałych i czasowych / aktualnie prezentowane wystawy: Szczurołap, Amir Yatziv, Guy Slabbinck Standby Painter, Hubert Humka Death Landscapes, Magdalena Kotkowska Nic w zamian, Archiwum Jerzego Ludwińskiego, Stanisław Dróżdż Pojęciokształty.
 
godz. 16.00–24.00: zabawa interaktywną instalacją Duchy lasu / na wystawie będzie można usłyszeć bajkę, wyznaczającą ramy czasowe zabawy, wiek:
od 2 lat (poziom 2)
 
godz. 16.00–24.00: piknik z food truckami (ogród za muzeum)
 
 
AKTUALNIE PREZENTOWANE WYSTAWY:
 
POZIOM 0
 
Amir Yatziv, Guy Slabbinck Standby Painter
Kuratorka: Agata Ciastoń
Wartość przedmiotu wzrasta w momencie, kiedy zostanie on utracony. Zainteresowanie skradzionymi (i odzyskanymi bądź nie) dziełami sztuki jest niewspółmierne większe niż tymi, które obiektami kradzieży nigdy nie były. Ich historie trafiają do popkulturowego obiegu, są na różne sposoby odtwarzane i przetwarzane, a same dzieła reprodukuje się nieskończoną wręcz ilość razy. Tym samym stają się one częścią medialnego przepływu, który wynosi je daleko poza muzealne sale. Artyści Amir Yatziv i Guy Slabbinck centralnym motywem wystawy i pretekstem do zbudowania nowej narracji uczynili spektakularną kradzież obrazu Plaża w Pourville Claude’a Moneta z Muzeum Narodowego w Poznaniu w 2000 roku. Czy obraz może opętać człowieka? Czy jest artystą ten, kto kopiuje „prawdziwego” artystę? Jaki jest współcześnie status oryginalnego dzieła sztuki? Jaka jest funkcja muzeum w udostępnianiu dóbr kultury? Do zadawania takich pytań skłaniają nas autorzy wystawy.
 
Archiwum Jerzego Ludwińskiego
Stała przestrzeń ekspozycyjno-badawcza, łącząca w sobie elementy wystawy, archiwum i magazynu sztuki. Ta potrójna struktura podporządkowana jest głównej roli Archiwum, jaką stanowi ukazanie intelektualnej spuścizny Jerzego Ludwińskiego i jego znaczenia dla kształtowania się wrocławskiej oraz polskiej sceny artystycznej przełomu lat 60. i 70. XX wieku.
 
POZIOM 1
 
Magdalena Kotkowska Nic w zamian
Kurator: Andrzej Jarosz
Gesty artystyczne mają nadane swego rodzaju funkcje symboliczne, dyskursywne lub programowe. Wybrzmiewając, mogą silnie wpływać na przestrzeń społeczną. Intrygujące jednak, że łącząc się ze sztuką są pierwotnie bezinteresowne i jako takie nie oczekują odpowiedzi – niczego w zamian. Wystawa Magdaleny Kotkowskiej – łączącej wideo i fotografię – podnosi kwestie współczesnej czytelności szeroko pojętego gestu artystycznego. Raz umotywowanego tradycją i niezwykle spektakularnego, kiedy indziej ograniczonego tylko do rejestracji intymnego kadru wybranego z rzeczywistości.
 
POZIOM 2
 
Duchy lasu instalacja interaktywna w przestrzeni Samoobsługowego Muzeum
Autorka: Patrycja Mastej. Kuratorka: Magdalena Skowrońska
Wnętrze lasu kryje piękno i tajemnicę. To siedlisko dzikości, do którego zwykle nie zapuszczamy się
w nocy, wzbudza jednocześnie zachwyt i lęk. Oczy w pniu drzewa, szept gałęzi, zaskakujące kształty wyłaniające się spomiędzy gęstwiny roślin, to wszystko przypomina nam, że w lesie oprócz zwierząt i roślin spotkać możemy kogoś jeszcze… We wnętrzu schronu powstał las, aby każdy w jego otoczeniu mógł stworzyć opiekuńczego ducha, symbolicznie manifestującego naturalną moc przyrody. Wejdź w las, wsłuchaj się w jego wnętrze i spotkaj zamieszkujące w nim tajemnicze istoty!
 
POZIOM 3 i 4
 
Szczurołap
Kurator: Piotr Lisowski
Punktem wyjścia wystawy jest polski dokument zatytułowany Szczurołap (reż. Andrzej Czarnecki, 1986). Film opowiada o metodologii i technikach stosowanych przez specjalistę deratyzacji. Znajomość psychiki i zwyczajów szczurów pozwala mu na skuteczne działanie, a ich inteligencja wzbudza jego podziw i sympatię. Niemniej za każdym razem wygrywa. Historia opowiedziana w filmie stanowi zaczyn dla wystawy mówiącej o ludzkiej naturze i psychice. Zaprezentowane na wystawie prace – sięgające od lat pięćdziesiątych do współczesności – w sposób wielowątkowy analizują zmieniającą się rolę i pozycję jednostki wobec uwarunkowań społecznych, politycznych i cywilizacyjnych.
 
POZIOM 5
 
Hubert Humka Death Landscapes
Kurator: Paweł Bąkowski
Każdy krajobraz, przynajmniej w jakimś stopniu, zawdzięcza swoją formę kulturowym ingerencjom człowieka. Pozornie naturalny pejzaż lub zwyczajna przestrzeń miejska skrywają niekiedy miejsca bitew, okrutnych zbrodni, czy innych fatalnych wydarzeń. Ich ślady może zupełnie przesłaniać piękna sceneria przyrody albo fragmenty architektury. Jednak miejsca te posiadają szczególną aurę naznaczoną zbiorową traumą lub jednostkowym nieszczęściem. Cykl Humki jest zaprzeczeniem tradycyjnego pocztówkowego sposobu przedstawiania krajobrazu. W Death Landscapes niewinny widok skrywa i odsłania jednocześnie tragiczną historię i mroczną prawdę o człowieku. Sacrum miesza się z profanum, a ze zdjęć wyłania się ukryta warstwa rzeczywistości niewidoczna przy pobieżnym oglądzie.
 
Stanisław Dróżdż Pojęciokształty
Stała wystawa poświęcona twórczości Stanisława Dróżdża (1939–2009) oryginalnego twórcy poezji konkretnej – pojęciokształtów, autora muralu Klepsydra na fasadzie MWW, artysty szczególnie zasłużonego dla kultury Wrocławia. Na ekspozycję składają się oryginalne obiekty w sekwencji jaką nadał im Stanisław Dróżdż oraz 54 warianty układów Klepsydry.
 
DZIEDZINIEC ZA MUZEUM
 
Pokaz prac wideo z kolekcji MWW: morderstwo na plaży, warzywa spadające z nieba, czy krzesło przeciskające się przez drzwi. W sztuce wideo wszystko jest możliwe. Artyści bez skrępowania wykorzystują ten potencjał, tworząc przewrotny świat, pełen iluzji, absurdu, pomyłek i zmyślonych historii. Przegląd prac wideo z kolekcji MWW to zaproszenie do wejścia w tą hipnotyczną przestrzeń i poddania się sile wyobraźni. Wybór filmów obejmie prace z lat 1975–2016, w tym najnowsze zakupy do kolekcji, które po raz pierwszy zostaną zaprezentowane polskiej publiczności.
 
Filmy:
1. Antosz and Andzia, Murderer, 1975.
2. Joan Bennassar, The Sun is Gone but We Still Have the View, 2016.
3. Sebastian Diaz Morales, The Lost Object, 2016.
4. Pavla Sceranková, Moving In. Moving Out, 2007.
5. Piotr Skiba, Vulgar Display of Power, 2013.
6. Jan Świdziński, Mówię bez przerwy przez 2 minuty, 1975.
7. Agnieszka Polska, Moje ulubione rzeczy, z serii Trzy filmy z narratorem, 2010.

Zakupy dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Gminy Wrocław w ramach programu „Kolekcje / Narodowe zbiory sztuki współczesnej”. Praca Piotra Skiby została przekazana muzeum w darze.
 
 
Agnieszka Polska
Moje ulubione rzeczy
z serii Trzy filmy z narratorem
2010, wideo (kolor, dźwięk), 6’06”

W filmie zza ekranu słychać głos Agnieszki Polskiej prezentującej widzom niektóre ze swoich ulubionych przedmiotów, które w większości wykonane są z gipsu i drewna. Podobnie jak w poprzednich filmach artystki, w tej serii ważną rolę odgrywają dzieła sztuki. Ręka trzymająca przedmioty oraz palce przesuwające się po ich powierzchni wskazują na rolę zmysłu dotyku i haptyczną przyjemność obcowania z rzeczami.

(praca zakupiona w 2011 roku ze środków własnych Muzeum Współczesnego Wrocław)
 
 
Sebastian Diaz Morales
The Lost Object
2016, wideo HD (kolor, dźwięk), 14’28”

Wideo argentyńskiego artysty Sebastiana Diaz Moralesa Zagubiony Obiekt (The Lost Object) analizuje właściwości technologiczne współczesnego warsztatu filmowego i technik używanych do tworzenia iluzji, którym nasza percepcja mimowolnie się poddaje. Artysta ujawnia mechanizmy i zaplecze technologiczne, które konstruując wrażenie realizmu, pozostają niewidoczne dla widza. Zwracając uwagę na sztuczność zabiegów, służących wykreowaniu poczucia rzeczywistości, Diaz Morales pokazuje relację pomiędzy artefaktem a reprezentacją. Artysta dekonstruuje wielowarstwowy obraz, rozkładając go na części składowe – światło, ruch kamery, perspektywa, powtarzalność elementów i zabiegów – tworzy kolejny film, w którym łączy fikcję z obrazami jej ujawniania.

(praca zakupiona w 2017 roku ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego)
 
 
Jan Świdziński
Mówię bez przerwy przez 2 minuty
1975, film 16 mm (czarno-biały, bez dźwięku), 3’03”

Jan Świdziński zaczął uprawiać performans w 1974 roku już jako dojrzały twórca, uznając tę formę sztuki za najbardziej dostępną i komunikatywną. Film Mówię bez przerwy przez 2 minuty to jeden z pierwszych performansów dokamerowych tego artysty. W nieruchomym, pozbawionym dźwięku kadrze widzimy twarz Jana Świdzińskiego, nieustająco poruszającego ustami. Możemy zgadywać o czym mówi artysta, obserwując przyśpieszony ruch jego warg lub przypomnieć sobie wszystkie rozmowy, w których zamiast rozmówcy słuchamy tylko własnych myśli. A może sam artysta przewrotnie i z poczuciem humoru odnosi się do własnych słów: „Informacja jest estetyką performance. Dlatego trzeba eliminować szumy, zakłócenia bo one utrudniają komunikowanie i obniżają jakość komunikatu”?

(praca zakupiona w 2016 roku ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego)
 
 
Joan Bennassar
The sun is gone but we still have the view
2016, wideo HD (kolor, dźwięk), 16’12”

Film Słońca nie ma, ale widok pozostał (The sun is gone but we still have the view) analizuje związek między naturą i kulturą, badając ekologiczne, ekonomiczne i polityczne konsekwencje zaangażowania człowieka w środowisko naturalne. Narracja filmu opiera się na podróży bohatera do trzech różnych miejsc, sztucznie stworzonych przez człowieka. Są to: tropikalna wyspa w całości odtworzona w starej fabryce sterowców w Niemczech, grupa jaskiń na Majorce, gdzie odbywają się koncerty muzyki klasycznej w środku podziemnego jeziora oraz ośrodek narciarski wybudowany na pustyni w Dubaju. Wszystkie te miejsca, będące atrakcjami turystycznymi, pozostają przestrzeniami niezależnymi od zewnętrznych czynników meteorologicznych, bez światła słonecznego i podlegające ścisłej kontroli technicznej nad warunkami klimatycznymi, fauną i florą.

(praca zakupiona w 2018 roku ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego)
 
 
Pavla Sceranková
Moving In. Moving Out
2007, wideo (kolor, dźwięk), 1’01”

Wideo jest kontynuacją poszukiwań artystki, która na różne sposoby, próbowała wprowadzać w ruch i ożywiać swoje prace. W pracy Wyprowadzanie się. Wprowadzanie się (Moving In. Moving Out) Sceranková po raz kolejny animuje znane z codziennego otoczenia przedmioty – krzesło niczym marionetka, opiera się przejściu przez bramę, stół samoistnie składa się i rozkłada.

(praca zakupiona w 2016 roku ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego)
 
 
Antosz & Andzia
Murderer
1975, film 16 mm zdigitalizowany (czarno-biały, bez dźwięku), 9’11”

Istotny element twórczości Antosza i Andzi stanowiły nieme filmy, w większości poświęcone odgrywaniu scen morderstw. Ich filmy, świadomie niedoskonałe i aktorsko groteskowe (szczególnie w tych bardziej egzaltowanych, popostrzałowych drgawkach Andzi), w których pociągnięcie za spust i upadek ofiary nieznacznie umykały reżimowi synchronizacji, dekonstruowały konwencje hollywoodzkich filmów, jednocześnie drwiąc z bylejakości i przaśności otaczającej ich rzeczywistości. Akcja filmu Murderer ma miejsce w Świnoujściu, gdzie nadbałtycka plaża staje się planem kolejnych postrzeleń roznegliżowanej, przeważnie nieświadomej zagrożenia blondynki (Andzi) przez wąsatego, okazjonalnie zaglądającego w oko kamery, wyposażonego w pistolet mordercy (Antosza).

(praca zakupiona w 2016 roku ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego)
 
 
Piotr Skiba
Vulgar Display of Power
2013, wideo HD (kolor, dźwięk), 7’52”

Film Piotra Skiby nawiązuje do wideo afroamerykańskiego artysty Davida Hammonsa Phat free z 1995 roku. Vulgar Display of Power to zapis wykonanego dokamerowo performansu, w którym pojawia się maska wykorzystana przez Skibę w jego wcześniejszym projekcie Man that Negro stole my show. Wideo ukazuje walkę toczącą się pomiędzy artystą, a wykonanym z gumy wizerunkiem czarnoskórego bezdomnego, w którego postać Skiba wcielił się w swoim wcześniejszym projekcie.

(praca darowana przez artystę w 2014 roku)

 
 
Zakupy dzieł do kolekcji MWW
dofinansowano ze środków
Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego