Wykład dr Elżbiety Wysockiej przyjmie formę dyskusji i poszukiwania odpowiedzi na pytania: jak ochraniać, „konserwować” sztukę niematerialną zapisaną na nietrwałych nośnikach lub powstałych w materiałach które nie mogą przetrwać dłużej niż kilka lat czy miesięcy. Jak konserwować sztukę w której istotniejszy jest proces niż końcowy efekt, w których trudno odnaleźć dzieło w postaci finalnego zamkniętego obiektu sztuki. W końcu czy pojęcia takie jak: -oryginalność, -unikatowość, -Integralność dzieła znikają ze słownika „świata sztuki” czy też zyskują nową definicję.
  
Autorka będzie starała się pokazać przełom w postrzeganiu dzieła sztuki z poziomu jego materii – a więc tego co jest przedmiotem pracy konserwatora – oraz zmiany definicji pojęcia konserwacji.
  
Wykorzystanie przez artystów mediów reprodukowanych, a w szczególności obiektów elektronicznych, unaocznia rzadko uwzględniane do tej pory przez konserwatorów i archiwistów aspekty dzieła sztuki w procesie ich ochrony, takie jak multiplikacja, zmienność w czasie, „performatywność”, uzależnienie od technologii audiowizualnych czy bardziej ogólnie od rynku technologii elektronicznych.
  
Te nowe aspekty dzieła wywołują zupełnie nowe problemy konserwatorskie – zarówno te z dziedziny teorii konserwacji, związane z przeobrażeniem ontologii dzieła, jak i te czysto techniczne: szybkie starzenie się nośników, szybko zmieniający się kontekst technologiczny dzieła, skutkujący przedawnieniem i niekompatybilnością.