Pod ziemią też trwa życie. Zresztą już dawno skojarzono miasto z termitierą albo ulem. Jest w nim rojno, bywa tłoczno, a brak dziennego światła wcale nie decyduje o tym, by ta maszyna choć na chwilę się zatrzymała, usnęła. W wielkich metropoliach każdemu krokowi, dla którego miarą będzie stukot obcasów, towarzyszy podziemny odpowiednik. Szum mknącego tunelem metra, przesuwające się ruchome schody, wrzaski i nawoływania dziecka, które na moment straciło z pola widzenia swojego ojca. Szelest trawy, przez którą spacerujemy szukając skrótu albo chwilowego wrażenia wyrwania z miejskości i kurtuazyjna rozmowa prowadzona ze współpasażerem – to wszystko są momenty, na które wpadł Stefan Wąsik.

Młody fotograf wrócił z miasta ze zbiorem kilkudziesięciu rekwizytów, albo powidoków. Teraz jest czas, gdy wykłada je na stole, a wszystkie składają się na opowieść o miejskiej ekologii. Nieostro, trochę mgliście, przypadkowo lub niechlujnie. Szybko, bo tu nic nie stoi w miejscu, tak jak mieszkańcy mrowiska nigdy nie powrócą tam, gdzie byli przed chwilą.