Link do formularza zgłoszeniowego.
Zapisy przyjmujemy do 24 listopada.
 
 
Czy wszystkie sympozjalne głosy miały okazję wydobyć się i wybrzmieć? Które i dlaczego były mniej słyszalne od innych? Co sprawiło, że niektóre były bardziej donośne, bardziej znaczące, kształtujące historię?

W pracy nad przedsięwzięciami artystycznymi, badawczymi i kuratorskimi bardzo często wykorzystywane są wywiady jako narzędzie do pozyskania różnorodnych informacji. Spotkania z tzw. świadkami i świadkiniami historii są okazją do próby spojrzenia na przeszłość oczami innych osób i skonfrontowania z nimi swojej własnej perspektywy, lepszego zrozumienia zajmowanej przez siebie pozycji. Mikronarracje to akty mowy niejednokrotnie rewolucjonizujące nasze myślenie o minionych wydarzeniach, sytuacjach, obiektach czy miejscach. W perspektywie historii mówionej to jednak nie pozyskanie informacji jest najważniejsze, ale spotkanie z osobą i jej doświadczeniem. By takie spotkanie mogło się wydarzyć konieczne jest przede wszystkim zbudowanie relacji pomiędzy osobą wywiadującą i wywiadowaną, czas i uważność, wgląd we własne przekonania i emocje. Co jeszcze jest niezbędne, a co przydatne i co właściwie może być dla nas osiągalne, a co może okazać się zupełnie niemożliwe?

Podczas seminarium praktycznego przyjrzymy się wybranym teoretycznym i metodologicznym aspektom oral history w kontekście historii sztuki, z uwzględnieniem m.in. perspektywy feministycznej czy postzależnościowej. Na podstawie zaproponowanej lektury oraz doświadczeń pracy przy artystyczno-badawczym projekcie zbierania opowieści o Sympozjum Plastycznym Wrocław ‘70, przedstawionych osobom uczestniczącym w spotkaniu, podyskutujemy o możliwościach i ograniczeniach mówionych herstorii i historii sztuki. Wspólnie postaramy się wypracować narzędzia, które przydatne będą w pracy ze świadkami i świadkiniami historii, nie tylko z pola sztuki.
 
 
Prowadzące:

Zofia Reznik – badaczka sztuki, kuratorka, animatorka kulturalna i nauczycielka akademicka. Zajmuje się sztuką współczesną, pamięciologią, herstoriami i historią mówioną, psychogeografią, researchem artystycznym oraz nowymi mediami. Ukończyła MISH na Uniwersytecie Wrocławskim, studiowała na podyplomowych Gender Studies Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Pod opieką prof. Anny Markowskiej przygotowuje rozprawę doktorską na temat twórczości artystek lat 70. z terenu tzw. Ziem Odzyskanych (w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego). Jest kierowniczką projektu badawczego „Sztuka wrocławskich artystek lat 70. XX wieku w świetle ich mikronarracji”, na który w 2018 roku uzyskała grant NCN (2017/27/N/HS2/02476). Związana m.in. z Kolektywem Kariatyda, Gangiem Delfinów, Grupą Roboczą Archiwum Społecznego, F/M Festiwalem i Zlotem Młodych Badaczy Kultury, a wcześniej Kolektywem Falanster. Prowadzi Fundację Wersja, wykłada na Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu.

Joanna Synowiec – kuratorka, animatorka kulturalna, artystka. Współpracowała z galeriami BWA Wrocław, BWA Tarnów, Muzeum Współczesnym Wrocław. Pracuje w szerokim polu sztuki i przestrzeni społecznej; współkuratorka takich wystaw jak Tajsa – odnoszącej się do sytuacji Romów w Europie, Część wspólna – archiwum społeczne, opowiadającej o niezależnych działaniach we Wrocławiu w ostatnich 20 latach; stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego z 2015 roku, w jego ramach powstała praca Domofon – usytuowana w wejściu Muzeum Współczesnego Wrocław. Obecnie wraz z Dominiką Łabądź rozwija pracownię-wydawnictwo „Dzikie przyjemności”, które skupia się na działaniach związanych z publikacjami odnoszącymi się do kontekstów artystyczno-społecznych z wykorzystaniem historii samego Wrocławia. Interesuje się mikronarracjami, historiami niekonwencjonalnymi, feminizmem i obiegiem sztuki pozainstytucjonalnej.
 
 
***
 
 
Seminarium jest częścią programu publicznego do wystawy Nowa normatywność. Wystawę dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Zakupy prac do kolekcji MWW dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.