Fantastyka grozy, a tym bardziej jej filmowa odmiana, nie miała łatwego życia w warunkach ścisłej państwowej kontroli ideologicznej w okresie PRL-u. Podstawowe założenia horroru nie mieściły się po prostu w ściśle materialistycznym marksistowskim obrazie świata. Dlatego długo jednym dopuszczalnym w PRL-u wampirem był ten, do którego Marks porównywał kapitalistę, a jedynym sankcjonowanym widmem to, które krążyło po Europie.

Realizacje, które znalazły w końcu drogę na ekran, poczynając od nieśmiałych prób telewizyjnych w drugiej połowie lat sześćdziesiątych, udowadniały najczęściej brak zrozumienia formuł gatunkowych. Historia polskiego filmu grozy jest więc historią, z punktu widzenia kunsztu rozrywkowego, mniej lub bardziej groteskowych porażek. A jednak z punktu widzenia historii kultury filmy te stanowią świadectwo dyskursywnych sił kształtujących imaginarium nie tak przecież odległej, a jak bardzo odmiennej, epoki – reżimów wyobraźni.

Przemysław Dudziński – absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego. Jego zainteresowania badawcze obejmują historię kina popularnego w kontekstach historii kultury, w tym szczególnie: kino japońskie i amerykańskie, kino doby PRL-u, poetykę filmu lat sześćdziesiątych, refleksję nad kinem gatunków, historię kina grozy, problematykę adaptacji filmowej, metodologie badania filmu jako artefaktu kultury. Doktorant w Instytucie Kulturoznawstwa, gdzie przygotowuje pracę pt „Reżimy wyobraźni – wokół fantastyki filmowej w dobie PRL-u”. Strona domowa: weirdhumanities.pl