O wątkach autobiograficznych w twórczości Ewy Skibińskiej i Iwony Zając.
  
Czy możliwe światy dla kobiet istnieją w przestrzeni realnego świata, czy mogą się wydarzyć jedynie
w granicach fikcji? I czy fikcja zatem nie jest najważniejszym nośnikiem rozwoju narracyjnego
o kobietach?
  
Tworząc fikcję kobiety ustanawiają same siebie;
wy – grywają, wy – malowują siebie, ale także,
co ważniejsze – ustanawiają taki sposób wypowiedzi, którego forma jest formą pytania, wciąż zaczynającego się od nowa w kulturze: co takiego
robi kobieta robiąc cokolwiek?
  
Istnieje teatr i sztuka, która koncentruje się wokół własnego wyjaśnienia. Szuka formy najbardziej dla siebie pojemnej i użytecznej: najczęściej przybierając postać improwizacji. Odegrane, wypowiedziane
z reguły ukazują też wszystkie dylematy kobiet,
które je tworzą, i które kierują sporo energii w stronę jawnego autobiografizmu.
  
Projekt, szkic, notatnik, sztuka teatralna stwarzają płaszczyznę dla życia możliwego, choć tak często nieobecnego na co dzień.